فطرت که خلقت خاص و آفرینش ویژه است اصلیترین سرمایه و برترین رهتوشهای است که خداوندگار عالم، انسان را از آن نعمت بزرگ که سرشت خداشناسی آمیخته با گرایش و دلپذیری حقطلبی است برخوردار نموده و همواره وی را به حفظ و حراست آن سفارش میکند.
فطرت انسانی از آن جهت که رقیقه الهی و لطیفه ربّانی است از حساسیّت و اهمیّت خاصی بهره دارد سالکی که با تمسّک به عمود قیّم فطرت در راه شکوفایی و رشد آن کوشا باشد و هر دم غبار طبیعت و زنگار مادیّت را با جلای ذکرالله از چهره خداجو و خداخواه فطرت بزداید و مصباح روشن آن را همواره با دَم تقوا و زَیْتِ معرفت مشتعل بدارد، بدون تردید به مقصد نایل و واصل خواهد بود.
گوارا باد سرمستان باده فطرت را، که با ذوق جام طهور آن، ساغر طبیعت شکستند و کوس دروغین مستانگی خمخانههای دنیا را به صدا در آوردند.
سرّ اینکه خداوند عالم در صحیفه کرامتآمیز و قرآن حکمتآموز خود، ذیل آیه فطرت فرمود: «ولکن أکثر الناس لایعلمون» آن است که بانگ باطل و آهنگ کاذب طبیعت، گوش جان را مشغول و چشم دل را بسته است، وگرنه این مائده ربّانی و آینه تمام نمای سبحانی خوش میدرخشد و زیبا میسراید.[فطرت در قرآن - صفحه 15]
